Γυαλίζουνε τ`άτιμα, μέσα στα φανταχτερά τους πανωφόρια και σε προκαλούν να τα πιάσεις στα χέρια σου, να χαθείς μέσα στις σελίδες τους! Ένας πειρασμός ατέλειωτος και διαχρονικός, που τα`χει βάλει με τον χρόνο κι αυτός, εδώ και αιώνες! Θέλεις και το ένα, θέλεις και το άλλο, η ανθρώπινη φύση σ`όλο της το μεγαλείο! Κι είναι τόσα πολλά που να πάρει… Πουάχ! Δε τα προλαβαίνεις όλα, ούτε σε δύο ζωές! Οπότε, τι μένει; Να τα απολαμβάνεις και να τα αφήνεις να σου γεμίζουν τα κενά! Κι άμα περισσέψει …χρόνος(να`τον πάλι!), να μιλάς γι`αυτά και για τ`άλλα. Αυτά που δεν διάβασες ακόμα! Οπότε είσαι αυτό που λέμε εμείς εδώ, σε …καλό δρόμο! Έλα να μας τα πεις εμάς, να κλάψουμε στον ώμο σου, να σε παρηγορήσουμε και να αναφωνήσουμε παρέα …So many comics, so little time!
Φλιμπράλτσβινμοιπλ!(τονίζεται στο “α”!)
—————————————————————————————————————————————————–
To Διάστημα.
Η αλάνα του κομίστα.
Κι εξηγούμαι πάραυτα. Από σειρές καλτ κόμικ κυκλοφόρησαν ουκ ολίγα. Ο τρόμος ταξίδεψε σε ερήμους και πόλεις, και φώλιασε σε περιβάλλοντα που του ταίριαζαν γάντι.
Το υπόγειο.
Μεγάλη υπόθεση το υπόγειο. Φαντάσματα, σεντούκια, αράχνες, ο κακός χαμός. Το ίδιο κι η σοφίτα. Ή του ύψους ή του βάθους που λένε. Τα ενδιάμεσα δωμάτια τι να λένε; Τι τρόμο τώρα να σου μεταδώσει το καθιστικό; Αν κι εδώ που τα λέμε έτσι κι είχε μπει ο Jack Kirby στην κουζίνα της θείας μου της Ανθούλας ή στην τουαλέτα εκείνης της ταβέρνας στο Ρέθυμνο θα είχε εκδώσει οχτάτομη εγκυκλοπαίδεια φρίκης.
Αλλά η χαρά του συγγραφέφ ήταν το διάστημα. Κατ’ αρχήν έχει χώρο. Τι να χωρέσεις στη σοφίτα; Αν διαβάσεις κόμικ του 60’ αρχίζεις να πιστεύεις ότι το διάστημα ήταν η αλάνα που παίζανε τα τέρατα ποδόσφαιρο. Κι επειδή έχεις χώρο το ξεφτιλίζεις κιόλας. Χταπόδια σε μέγεθος πλανήτη.
Άσε που κι η ατμόσφαιρα έχει το σχετικό σασπένς!
Βγήκες απ’ το διαστημόπλοιο;
Πέθανες.
Έπεσες στη διαστημική ρουφήχτρα;
Πέθανες.
Έφαγες το μετεωρίτη μες στη μάπα;
Πέθανες.
Έκανε η σουπερνόβα έκρηξη;
Πέθανες.
Δεν δουλεύουν οι προωθητήρες;
Την ήπιες.
Και δε μιλήσαμε καν για διαστημικό χταπόδι έτσι;
Άσε που τους επέτρεπε να φανταστούν τα χιλιάδες τρελά γκάτζετ. Άσε που τους έδινε την ευκαιρία να ζωγραφίσουν όλο το πλήρωμα λες και είναι παρέλαση κουνελακίων του Playboy με 2 νούμερα μικρότερη στολή. Άσε τον περιβάλλοντα χώρο στο διαστημόπλοιο που ήταν σαν το εσωτερικό από κλούβα Φολκσβάγκεν που πούλαγε είδη προικός. Και μόνο η τεχνολογία που απαιτείτο για να κατουρήσεις σε μηδέν βαρύτητα και να το σουτάρεις στο διάστημα ήταν πέρα από κάθε φαντασία.
Τα συνδύαζαν όλα μαζί λοιπόν, γκάτζετ, κουνελάκια, βαρύτητα, χταπόδια κι έβγαζαν τρελά κοκτέιλ. ‘Πηγαίνω στον Τρομοποζιτρονικό Θαλαμίσκο Εξαέρωσης Ούρων υποσμηναγέ Σουζάνα Φρήμαν, ειδοποίησε με αν μας επιτεθούν οι Ζάργκαφρον ή αν η βαρύτητα υπερνικήσει το στηθόδεσμο σου.’ ‘Μισό λεπτό Υπεραρχηγέ Γκόρντον.’
Οι τίτλοι δε ήταν το κάτι άλλο, ειδικά στην αφήγηση την ψώνιζα.
‘Ο υπεραρχηγός της Δέλτα Κάππα Πτέρυγας Αυτοκτονικής Παράνοιας της Διαγαλαξιακής Ομοσπονδίας του Καρδάμουλον Γκάμα πλησίασε στο στροβιλοσκοπικό ραντάρ του σκάφους και κοίταξε έκπληκτος αυτό που πλησίαζε στην οθόνη.’
‘Ποιος παρήγγειλε καλαμαράκια;’ είπε ενώ το σκάφος ήδη κλυδωνιζόταν και οι ασπίδες πολλαπλού ωμέγα ενάντια σε διαγαλαξιακά τέρατα και τερηδόνα είχαν αρχίσει να υποχωρούν.’
Επίσης απ’ τα καλύτερα σημεία για μένα πάντα ήταν η ταχύτητα του σκάφους. ‘Εμπρός υπολοχαγέ Ζάνα. Ταχύτητα 17 μικρομπίπ. Κράτησε το σταθερό πριν ανέβουμε στα 3 μεγαγκάζα για το χωροχρονικό σάλτο από την Πύλη.’
Τα διαστημόπλοια δε αυτά κάθε αυτά ήταν το απαύγασμα της δημιουργικότητας. Τι μίξερ του 50 με προπέλες, τι παγωτομηχανές με φτερά, τι γραφομηχανές με πολυβόλα, τι πολυέλαιοι με λέιζερ, τι τυριέρες με περικοκλάδες. Άσε που τα μισά ήταν βαμμένα φούξια-κροκί. Λογικό ρε παιδί μου, για να σπάει τη μουντίλα στο διάστημα – άσε που έτσι που είναι πίσσα κατασκότεινα μπορεί να ρθει κι ο άλλος πάνω σου να μη σε δει.
Χαίρομαι λοιπόν ιδιαίτερα που μέσα απ’ το Time Bandits θα μου δοθεί η ευκαιρία να μοιραστώ μαζί σας μια πολύ προσεγμένη, με αρκετό κόπο φτιαγμένη συλλογή από θρυλικά κόμικ του είδους…. Μείνετε συντονισμένοι….
Space monsters on your radar…
—————————————————————————————————————————————————–
Και εξώφυλλα που γεράσανε. Κοιτάζω με ειλικρινή συγκίνηση τα εξώφυλλα από τα Τιραμόλα που πήρα πριν από λίγο. Αυτή την αφοπλιστική απλότητα, αυτή την ειλικρινή μονοχρωμία τους και τις καθαρές τους γραμμές που με ταξιδεύουν στο χρόνο. Δείτε πόσο παιδικό είναι το σκίτσο, πόσο εύκολα κατανοητό, σα νεράκι πάει κάτω.
Πιάνω ένα σημερινό κόμικ στα χέρια μου.
‘Πουάχ’ που θα ‘λεγε κι ο Ζαγκόρ.
Τι χαρτί ειν’ αυτό;
Είναι χαρτί;
Έχετε προσπαθήσει να γράψετε πάνω σε ιλουστρασιόν και το λέτε ακόμα χαρτί; Τι χαρτί ειν’ αυτό που δεν μπορείς να γράψεις πάνω του, που η υφή του είναι σαν επιφάνεια γυάλινη, που όλα γλιστράνε πάνω του και δεν τ’ αγγίζουν και που χαρτί δε μυρίζει;
Για δες εδώ. Εδώ, στο Τιραμολάκι. Α ρε KABANAS-HELLAS. Βλέπεις; Έτσι μυρίζει το χαρτί. Αυτό είναι χαρτί. Βλέπεις πως έχει πιει το μελάνι; Πως έχει μπει στους πόρους του όπως όταν πατούσαμε δυνατά το μαρκαδόρο στην ιχνογραφία; Αυτό είναι χαρτί. Για τρίψε λίγο πάνω του τα δάχτυλα. Βλέπεις πόσο τραχιά είναι η επιφάνεια; Βλέπεις πως είναι κάτι αληθινό; Πλησίασε κι άλλο – ναι, έτσι μυρίζει το χαρτί. Όχι σαν καμμένο πλαστικό, έτσι. Το αληθινό χαρτί.
Βλέπεις πόσο ζεστό είναι στο άγγιγμα σε αντίθεση με το κρύο του ιλουστρασιόν; Κοίτα κι εδώ στο οπισθόφυλλο;
32
χ4
—
128
Μαρίνα 235778
Καρότα
Σέλινο
Κανένα πιτσιρικάκι θα κανε την πράξη των μαθηματικών. Η Μαρίνα θα ήταν φίλη – και να μην ξεχάσω να πάρω καρότα και σέλινο, όλα στο οπισθόφυλλο. Άλλοι δεν τα γουστάρουν τα παλιά κόμικ άμα έχουν τέτοια πάνω τους. Οι πωλητές τα αναφέρουν κιόλας ‘γραμμένο στο οπισθόφυλλο’, ‘μουτζούρες στην πρώτη εσωτερική σελίδα’. Μειώνει την τιμή αυτό ε;
Κι όμως εγώ τα γουστάρω. Πέρασε η ιστορία από πάνω τους, τρίφτηκαν, αγαπήθηκαν, καταχωνιάστηκαν, τσαλαπατήθηκαν, κι όμως τόσα χρόνια μετά – τσουπ – ο Τιραμολάκος με το χαμόγελο και τα παστέλ του τεντώνει το λαστιχένιο του χέρι και αρπάζεται στο 2011.
Ξαναπιάσε τώρα το καινούριο. Ναι, αυτό, το ιλουστρασιόν. Βλέπεις τώρα; Πάντα μ’ αρέσανε οι καθαρές γραμμές. Σαν του Τιραμολάκου ή του μεγάλου Herge στο Tin Tin. Αλλά αν τις δεις έχουν ψεγάδια, απλά γιατί είναι φτιαγμένες από άνθρωπο. Δες, πιο πυκνή εδώ, πιο λεπτή εκεί – α να, εδώ του έφυγε λίγο στο πλάι, στο αυτί του Μίστερ Μάτζικ. Εδώ όμως πέτυχε το στόμα τέλεια. Δες το καινούριο. Όλες στον υπολογιστή φίλε, ποντικογραμμές microsoft, και φωτοσκιάσεις photoshop. Τέλειες, όσο και να το κοιτάς οι ίδιες τέλειες γραμμές, το τέλειο ντεγκραντέ στο σκοτείνιασμα, σελίδα μετά τη σελίδα, μετά τη σελίδα.
Πω πω βαρετό το τέλειο ρε φιλαράκι. Πολύ βαρετό. Κι επειδή κι εγώ δεν είμαι τέλειος δεν το συμπαθώ και πολύ, μου βγάζει κάτι ψεύτικο. Καλύτερα λάθος με προσωπικότητα παρά τις άψυχες γραμμές.
Γι αυτό σου λέω πιάσε πάλι τον Τιραμολάκο. Αμάν ναι, να και τα συννεφάκια. Τα λάτρευα.
ΠΑΤΑΤΡΑΚ
ΜΠΑΝΤΑΝΓΚ
ΚΑ-ΜΠΟΥΜ
ΖΜΠΡΑΟΥΝΓΚ
Πώς να σου φτιάξει τώρα ο άλλος την έκρηξη; Πάρε το συννεφάκι σου, πάρε και το ΜΠΑΝΤΑΝΓΚ και φτιάξε με τη φαντασία σου τα υπόλοιπα. Σήμερα το φτιάχνουν. Εκρήξεις όλα. Πάει το ΜΠΑΝΤΑΝΓΚ. Κι όμως αυτό το μπαντάνγκ το έβρισκα ποιο αστείο. Θες επειδή δούλευε κι η φαντασία μου; Ποιος ξέρει;
Πάμε τώρα και στα παστέλ. Μα δες ένα χρώμα. Είναι χρώμα χαρτιού. Που βάφτηκε σε χαρτί, πατήθηκε σε χαρτί, δεν κρύφτηκε πίσω από οθόνες κι επιφάνειες γυάλινες και γλιστερές. Είναι χρώμα, αληθινό χρώμα, θυμάσαι τους μαρκαδόρους Carioca; Ε, τέτοιο χρώμα. Χρωματένιο. Ζωντανό. Θυμάσαι τις μπογιές τις Faber Castell; Ε, τέτοιο χρώμα. Απ’ αυτά που γέμιζες καλά καλά στην ιχνογραφία να μην αφήσεις ‘άσπρα’, που πύκνωνε, που αραίωνε, που ζούσε.
Και στις καθαρές γραμμές και τα χωρίς σκιάσεις ειλικρινή χρώματα του Τιραμολάκου αφήνομαι. Γιατί αυτή η απλότητα έχει και μια σοφία, μια σοφία που την είχα τότε πιτσιρικάς και που ξαναβρίσκω κάθε μέρα.
Πέρασα μια φάση που δυστυχώς έγινα πολύπλοκος, έγινα δυσνόητος, έγινα ιλουστρασιόν, έμπαινα σε σκέψεις ενήλικες ντεγκραντέ, πέφτοντας στην λούμπα του να πιστεύω ότι ‘σοβαρέψου φίλε, δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα, είναι πολυσύνθετα τα προβλήματα, οι έννοιες, πρέπει να γίνεις κι εσύ πιο…’
Και τώρα που βλέπω ότι τελικά, όταν παύεις να κυνηγάς πολύπλοκες σοφίες και δήθεν διανοητικά τερτίπια, τα πράγματα είναι τόσο απλά στη βάση τους όπως ήταν τότε. Με τόσο ξεκάθαρο καλό και κακό όπως ο Σεραφίνο, ο Πουγκατσώφ, ο Βαρέλης, ο Λουκάνικος.
Και βλέπω ότι αυτή η απλότητα έκρυβε μια εκπληκτική, μια αφοπλιστική σοφία. Τόσο γνήσια και ατόφια και ανέρωτη όσο τα παστέλ χρωματάκια του Τιραμολάκου.
Πιάνω ένα τεύχος και νιώθοντας τα δάχτυλα μου να κολλάνε στο πραγματικό του χαρτί, βυθίζομαι στα παστέλ του και γυρίζω τη σελίδα.
Pugachov
Leave a comment